این طور نشود که آنطور بشود
یادداشتی کوتاه برای دومین شب سینمایی نهنگ
جهانگیر سایانی
پرونده ی دومین شب سینمایی نهنگ نیز با نمایش چهار فیلم در سالن کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بندرعباس بسته شد اتفاقی شیرین که تمام سعی من بر این است که از حلاوتش نکاهم اما چطور می توان پرده را کیپ تا کیپ کشید، شیشه ی پنجره را به رنگ تیره ای پوشاند و اتفاق تلخی که در کوچه افتاده را نادیده گرفت و از حقی نگفت که چه آسان میتواند گرفته شود .
برای روشن شدن آنچه از شیرینی این اتفاق می کاهد باید کمی به عقب برگشت. به آن زمان که شمقدری بر مسند معاونت سینمایی وزارت ارشاد تکیه کرد و تنها برای مانور تبلیغاتی به فیلم هایی مجوز اکران البته به شکلی کاملن محدود داده شد اما این فیلم ها هیچ گاه به اکران عموم نرسید و بعد ها عنوان شد که فیلم ساز هیچ گاه درخواستی برای اکران عموم به وزارت ارشاد نداده !
اما نقطه ای که امیدوارم هیچگاه مشترک نشود با آن اتفاق اینجاست که چهار فیلم پس از گذشت چند سال از زمان تولید مجوز اکران می گیرند. اکران آن هم در سالنی غیر استاندارد با کیفیت نمایش نچندان مناسب که به هر گوشه اش چشم بگردانی جز اهالی فرهنگ و هنر و چهره های آشنا نباشد بجز اکران محدود به چه نام دیگری می توان خواندش ؟
مجوزی به مثابه ی دادن آب نبات به یک کودک برای دلجویی از او که رنجیده است. البته نباید از ایجاد موقعیتی برای پروپاگاند مدیران این روزهای ارشاد با عنوان این موضوع که "چهار فیلم توقیفی مجوز اکران گرفت" نیز غافل ماند. حال آنکه سوالی که پیش می آید این است : آیا حقی که از دوستان فیلم ساز من گرفته شده با این اکران محدود برابری می کند ؟
به هر روی آنچه گفته شد را تنها یک هشدار تلقی کنید که نمی خواهم محکوم به قضاوتی زودهنگام شده باشم پس تاکید می کنم که امیدوارم این اتفاق با آنچه از پیش روایت کردم هیچگاه به نقطه ای مشترک نرسد که اینطور نشود که آنطور بشود و این گشایش سرآغازی بر اتفاق های بعد باشد .
طراح پوستر : احمد کارگران
ممنون جهانگیر جان از اینکه نوشتی.
سال ۹۱ وقتی محمدرضا اصلانی رو دیدم تا فیلم بندرگمبرونم رو بهش بدم، گفتم جلوی نمایش فیلم رو گرفتن،
گفت اینقدر ادامه بده تا خودت رو بهشون تحمیل کنی، نه اونها خودشون رو به تو تحمیل کنند.
این بعد از پنج سال یا سه سال توقیف اولین بار نبود که رفتیم برای گرفتن مجوز نمایش. در هر دوره مدیریت ارشاد تلاشی کردیم.
چند عامل دیگه هم بود.
۱- زمان برنامه رو ما تعیین کردیم.
۲- مکان برنامه پیشنهاد خود ارشاد بود، سالن خودش هم درگیر یک تئاتر کودک بود انگار.
۳- قبلا توی این سالن نمایش فیلم داشتیم اما کیفیت خیلی بهتر بود. اینکه امروز چرا با این کیفیت نمایش داده شد رو سعی کردیم بهتر شود که نشد.
۴- کمی دست و بالمون برای تبلیغ که دلایلش رو می تونیم حضوری با هم گپ بزنیم بسته بود. اما توقعمون نسبت به جمیعیتی هم که توی سالن بود متفاوت بود.
۵- قطعا منِ فیلمساز نمی تونه از شرایط راضی باشه. مخصوصا با این شیوه نمایش.
۶- توی ایران یکی از مهم ترین اکران عموم ها اکران جشنواره هاست. این فیلم ها باز اگر بحث جشنواره بشه اجازه اکران پیدا نمی کنن. چون اون موقع تنها یک یا دو نفر توی ارشاد بندرعباس نظر نمی دن، بلکه یک گروه توی وزارت خونه راجع به فیلم ها نظر میدن. واسه همین از این فرصت برای نمایش دادن به ظاهر محدود در گوناگونی اطلاع رسانی خودسانسوری نکردیم و به هر طیفی که می تونستیم اطلاع دادیم که بیان.با این حال خیلی ها هم علاقه و فرصت نداشتند که حضور داشته باشن.
راستی فیلم رکن الدینی ممانعتی نداشت. دوستی که مسیج داده اشتباها عنوان کرده چهار فیلم توقیفی.