شانزده سال گذشت . . .

در آستانه ی آذر ماه ایستاده ایم؛ سومین ماه از پاییز که خزان کلمه است یادآور مرگ و طعم دهان مرگی که به تعبیر بامداد شعر ایران تلخ می ماند به قرابه ی زهری بر گلو.

در نخستین روز آذرماه، در شانزده سالِ پیشِ شامگاه یکم آذرماهی که در راه است، داریوش فروهر در دفتر کارش انتظار چند ضربه ی پیاپی کارد و سینه ی همسرش پروانه بی تاب فرو رفتن تیغه ای سرد و صیقلیست.
شانزده سال ِ پیشِ آذرماه ادامه دارد ، در دوازدهمین عصر خود، آنجا که محمد مختاری نازنین شاعری که تمرین و مدارا ورد زبانش بود در انتظار قاتلین خویش، قرار است به خرید برود. مختاری از خرید باز نگشته و آذرماه هنوز ادامه دارد در شانزده سالِ پیشش، در ساعت شوم عصر هاش، در هجدهمین روز خود آنجا که قرار است باز نگردد، گلویی در انتظار فشرده شدن است.
گلویی فشرده می شود و محمد جعفر پوینده دیگر هیچگاه به خانه باز نخواهد گشت و ما در آستانه ی آذر ماه، این شانزده سال را با کدام گلو نفس کشیده ایم.
هوشنگ گلشیری در سخنرانی کوتاهش در مراسم خاکسپاری مختاری می گوید:
دوستم دولت آبادی گفت هوالباقی ، تمام این مدت به این تعبیر زیبا نگاه می کردم، فکر می کردم، چهره ی محمد مختاری را هم که دیدم یادم آمد "هوالباقی" از سویی خداوند مهربان باقی ست و من فکر می کنم محمد مختاری هم باقی خواهد ماند.
محمد مختاری مثل من عضو کانون نویسندگان ایران بود در تمام این سال ها تلاش کردیم که کانون نویسندگان تشکیل شود متاسفانه آنقدر عزا بر سر ما ریخته اند که فرصت زاری کردن نداریم. پیام دقیق به ما رسیده است "خفه می کنیم" ما هم حاضریم، مگر قرار نیست برای جامعه ی مدنی، برای آزادی بیان قربانی بدهیم ؟ حاضریم.
من شرمنده ی سیاوش ، سهراب ، مریم، نازنین، سیما هستند که چرا مرا به خاک نسپردند. نوبت من بود به هر صورت می خواهیم از مقامات که به زودی، قاتلین، شبزدگان، مرتجعان را دستگیر کنند. شعار ندید.
خداوند باقیست، خداوند پاک، خداوند زیبا، خداوند سخن گفتن، پچپچه، خداوند خشم، خداوند نیست شیطان است، شیطان است که دوستان مرا خفه کرده است. پیام آشکار است ما از خدا هم می خواهیم که انتقام ما را از شب زدگان بگیرد.

تسلیت به مردم بزرگ ، جامعه ی ادبی و کانون نویسندگان ایران .